نگرش به زندگی

در آستانه چهـل سالگی

امروز، من در آستانه رسیدن به 40 سالگی با قاطعیت می گویم که تمام آنچه 16 سال از بهترین سالهای زندگی ام را برای آموختنشان پشت میزهای مدرسه و صندلی های دانشگاه نشستم به اندازه ی یک حرف که پدرم از روی تجربه باید به من می گفت، ارزش نداشته است.

بسیاری از ما در سن جوانی گمان می کنیم که افکار و عقاید و دیدگاه های پدر و مادرمان به گذشته تعلق دارد و آنها نمی توانند زمانه ی ما را درک کنند! بخصوص اگر تحصیلاتی هم داشته باشیم غرورش وجودمان را فرا می گیرد و سرسختیها را بیشتر می کند. این غلط رایج و مصطلح را زیاد گفته ایم یا شنیده ایم که: «زمانه عوض شده» غافل از آن که آنچه تغییر کرده تنها شکل ظاهری و ابزارهای زندگی است و نیازهای روحی و فطری انسان، هیچ گاه تغییر نخواهد کرد. آیا پیشرفت علم و تکنولوژی توانسته است یا خواهد توانست که نیاز به غذا، خواب و ازدواج را برطرف کند؟ آیا شیر خشک و شیشه می تواند نیاز کودک را به آغوش مادر برطرف کند؟!

بعضی از جوانان و حتی نوجوانان ما فکر می کنند که چون پدرشان زنگ گوشی همراهش را نمی تواند عوض کند و از آنها کمک می خواهد پس در بقیه مسایل زندگی هم کمتر از آنها می فهمد!! نظام آموزشی ما از تبیین این مسایل غافل مانده و کاربرد تکنولوژی، معیارهای ارزشی را به خطر انداخته است. نسل امروز از یک سو آن قدر خیره سر و مغرور است که هیچ مرزی برای رفتارهای اجتماعی خود در مواجهه با والدین، معلمان و بزرگترها قایل نیست و از سوی دیگر آن قدر بی تفاوت و مضمحل است که از نوک بینی اش فراتر نمی بیند و هیچ طرح و برنامه ای برای آینده اش ندارد. به عبارت دیگر نوجوانی و جوانی خود را «هر چه بادا باد» می گذراند و بازیچه ی هجوم تکنولوژی مدرن می شود. ساعتها برای سر در آوردن از امکانات گوشی جدید خود صرف می کند اما دقیقه ای به یادگیری رفتارهای اجتماعی نمی اندیشد.

«خودبینی» و «خود محوری» آفت این نسل است که مبتلابه آن خود را «عقلِ کل» و «حقِ مطلق» می داند و هیچ انتقادی را از خود بر نمی تابد و هیچ حرمتی را نگه نمی دارد. همواره می خواهد نظر خود را - درست یا نادرست -  تحمیل کند اما وقتی به بن بست رسید، گناه خود را به گردن دیگران می اندازد.

چقدر جای آموزش این مفاهیم پایه ای زندگی در کتابهای درسی مان خالی است! ای کاش در بهار علم و دانش، فکری برای این مقوله برداریم.